KIMI RAIKKONEN
2007
Alfa RomeoAlfa Romeo C41
Starty:350 GPPierwszy start w F1:Grand Prix Australii 2001
Wygrane:21 (6,0%) Pierwsza wygrana:Grand Prix Malezji 2003
Podia:103 (29,4%)Zdobyte punkty:1873
Pole position:18 (5,1%)Najszybsze okrążenia:46 (13,1%)
Narodowość: FinlandiaData urodzenia: 17 października 1979Miejsce urodzenia: EspooMiejsce zamieszkania: Baar (Szwajcaria)Oficjalna strona: www.kimiraikkonen.comWzrost: 175 cmWaga: 70 kgStan cywilny: Żonaty z MinttuImiona dzieci: Robin, Rianna, Grace
KARIERA
2021
Notuje trudną pierwszą połowę sezonu, borykając się z tempem na pojedynczym kółku oraz zgarniając zaledwie dwa punkty. Ponadto popełnia sporo kosztownych błędów i na Imoli traci pozycje po karze za złamanie procedury restartu, w Portugalii powoduje kolizję z partnerem, natomiast w Austrii taranuje Vettela. Pomija również wyścigi na Zandvoort oraz Monzy będąc zakażonym koronawirusem. Fortuna odwraca się w końcówce mistrzostw, kiedy to zaczyna dominować nad Giovinazzim, a swój dorobek powiększa do dziesięciu oczek. Pozwala mu to zająć szesnaste miejsce w klasyfikacji. Po ostatnim wyścigu sezonu odchodzi z Alfy Romeo kończąc dwudziestoletnią przygodę z Formułą 1.
2020
Przechodzi przez bardzo skomplikowany sezon. Alfa Romeo przygotowuje bolid, którym większość wyścigów rywalizuje na końcu stawki. Przełamaniem jest dopiero jesień, kiedy ekipa zostaje niekwestionowanym numerem osiem w stawce, a Kimi dwukrotnie dojeżdża dziewiąty na torach Mugello oraz Imola. Skompletowane cztery punkty pozwalają mu na zrównanie się z Giovinazzim, z którym przegrywa jednak pojedynek w kwalifikacjach. Wielu spodziewa się odejścia Raikkonena na emeryturę, lecz ten sensacyjnie przedłuża kontrakt z Alfą na 2021 rok. Zostaje nowym rekordzistą pod względem liczby startów w Formule 1, a mistrzostwa kończy na szesnastej pozycji.
2019
Sauber zostaje przekształcony w Alfę Romeo, z którą rywalizuje w środku stawki. Przez cały sezon musi liczyć się z niestabilną formą zespołu, który w kilku wyścigach potrafi walczyć o duże punkty, by w kolejnych finiszować z dala od pierwszej dziesiątki. Nie pomagają również jego błędy jak w Singapurze gdzie angażuje się w kolizję z Kwiatem, czy w Rosji gdzie popełnia falstart. Ostatecznie zajmuje dwunaste miejsce w mistrzostwach z dorobkiem 43 punktów, zdecydowanie wygrywając zespołowy pojedynek z Giovinazzim.
2018
Zalicza najlepszy sezon od momentu powrotu do Ferrari. Prezentuje bardzo regularną jazdę, aż dwunastokrotnie wchodząc na podium, w tym raz na najwyższy stopień podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych. Podbija także serca tifosich sięgając po pole position do wyścigu na Monzy, w którym toczył heroiczną walkę o zwycięstwo z Lewisem Hamiltonem. Mimo widocznej zwyżki formy, Ferrari decyduje się na zakończenie wieloletniej współpracy ściągając Charlesa Leclerca. Szokuje środowisko powrotem do Saubera, który zaoferował mu kontrakt do końca 2020 roku. Kończy sezon na trzecim miejscu gromadząc 251 punktów.
2017
Ferrari wykonuje fantastyczną pracę w trakcie zimowej przerwy i przygotowuje bolid, który umożliwia walkę o mistrzowskie tytuły. Mimo to w sezonie 2017 odgrywa drugie skrzypce przy Sebastianie Vettelu, który jest realnym zagrożeniem dla Lewisa Hamiltona. Najlepszy występ w sezonie notuje w Monako, gdzie sięga po pierwsze pole position od 2008 roku. W wyścigu traci jednak prowadzenie po pierwszej turze pit stopów i dojeżdża drugi. Zgarnia siedem miejsc na podium i zajmuje czwarte miejsce w tabeli, choć często ma problemy z równorzędną walką z kierowcami Mercedesa i Red Bulla. Pomimo głośnej krytyki środowiska, Ferrari docenia zaangażowanie Raikkonena i kolejny raz oferuje mu nową umowę
2016
Zalicza pierwszy udany sezon po powrocie do Ferrari, choć ekipa z modelem SF16-H pozostaje w cieniu Mercedesa oraz Red Bulla. Jest szósty i zdobywa łącznie 186 punktów oraz cztery miejsca na podium, natomiast w wewnętrznym pojedynku traci do Vettela tylko 26 oczek. Sporym zaskoczeniem jest jego postawa w kwalifikacjach, w których na przestrzeni całego roku ma lepszy bilans od Niemca. Po raz kolejny ucina spekulacje o odejściu na emeryturę i decyduje się skorzystać z oferty pozostania w Scuderii na 2017 rok.
2015
Dysponuje drugim najszybszym bolidem w stawce, lecz nie jest w stanie wykorzystać jego pełnego potencjału. Często musi zmagać się z defektami, ale popełnia też dużo błędów. W Kanadzie obraca się, w Austrii doprowadza do kolizji z Alonso, natomiast w Rosji oraz Meksyku traci punkty po incydentach z Bottasem. Z kolei w wewnętrznym pojedynku znów wyraźnie przegrywa z partnerem, którym tym razem jest Sebastian Vettel. Niemiec plasuje się w klasyfikacji na trzecim miejscu, tuż przed Raikkonenem, lecz ma aż 128 punktów przewagi. Mimo zaledwie trzech miejsc na podium, Ferrari docenia zespołową pracę Kimiego, oferując mu nowy kontrakt na sezon 2016.
2014
Drugie podejście w Ferrari zdecydowanie nie przebiega tak, jakby sobie tego życzył. Ekipa przygotowuje niekonkurencyjny samochód, którego charakterystyka kompletnie nie odpowiada Raikkonenowi. Przekłada się to na zespołowy pojedynek z Fernando Alonso, w którym sromotnie przegrywa. Zaledwie raz pojawia się na mecie przed Hiszpanem, natomiast jego najlepszą pozycją na mecie jest czwarta z Grand Prix Belgii. Jedyna szansa na podium pojawia się w Monte Carlo, kiedy po starcie awansuje na trzecie miejsce, lecz w trakcie dublowania rozrywa oponę i zjeżdża na nieplanowany pit stop. Mimo dopiero dwunastego miejsca w klasyfikacji, może liczyć na lojalność Ferrari i pozostaje na kolejny rok.
2013
Rozpoczyna sezon od mocnego uderzenia, wygrywając Grand Prix Australii. Jak się później okazało, było to jego ostatnie zwycięstwo w tym roku, aczkolwiek staje na podium jeszcze siedem razy. W pierwszej części zmagań ma realne szanse na drugi mistrzowski tytuł w karierze, jednakże później notuje serię słabszych występów, a kombinacja Vettel-Red Bull staje się nie do pokonania. Opuszcza wyścigi w Stanach i Brazylii przez operację kręgosłupa. Decyduje się na powrót od przyszłego sezonu do Ferrari, podpisując z włoską ekipą dwuletni kontrakt.
2012
Zalicza bardzo udany powrót do Formuły 1, stając aż siedem razy na podium, w tym raz na najwyższym stopniu po zwycięstwie w Grand Prix Abu Zabi. Jako jedyny zawodnik w stawce pojawia się na mecie każdego wyścigu sezonu i punktuje aż dziewiętnastokrotnie. Zdarza mu się przegrywać w kwalifikacjach ze swoim zespołowym partnerem - Romainem Grosjeanem, jednakże podczas wyścigów niemal dominuje nad nim. Mistrzostwa kończy na trzecim miejscu z dorobkiem 207 punktów. Pozostaje w Lotusie na sezon 2013.
2011
Tworzy swój własny zespół ICE 1 i startuje z nim w rajdach oraz NASCAR Truck Series. Kończy sezon w WRC na tej samej pozycji co rok wcześniej, lecz tym razem zdobywa trzydzieści pięć punktów. Stęskniony za poziomem rywalizacji w Formule 1 decyduje się na powrót. Pierwotnie podejmuje rozmowy z Williamsem, który nie jest jednak w stanie spełnić jego wymagań finansowych. W listopadzie zgłasza się po niego Lotus, z którym finalizuje kontrakt na starty od sezonu 2012.
2010
Dołącza do Citroen Junior Team z Kajem Lindstromem na fotelu pilota. Najlepszy wynik w WRC notuje w Rajdzie Turcji, gdzie plasuje się na piątym miejscu. W całym sezonie punktuje pięciokrotnie, jednakże trzech rajdów nie kończy po swoich błędach, a do dwóch w ogóle nie przystępuje. W tabeli mistrzostw jest dziesiąty. Pod koniec roku łączy się go z powrotem do Formuły 1 w barwach Renault, jednakże dementuje wszystkie plotki i pozostaje w rajdach.
2009
Dysponuje kompletnie niekonkurencyjnym bolidem, w którym odnosi tylko jedno zwycięstwo podczas szalonego Grand Prix Belgii. Robi piorunujące wrażenie, dojeżdżając cztery razy z rzędu na podium w nierozwijanym samochodzie. Za kulisami jednak dochodzi do eskalacji jego konfliktu z szefostwem Ferrari, przez co zapada decyzja o unieważnieniu jego kontraktu na sezon 2010, by zwolnić miejsce dla Fernando Alonso. Zmęczony Formułą 1 decyduje się przenieść do Rajdowych Mistrzostw Świata.
2008
Podczas pierwszych czterech rund odnosi jedyne w tym sezonie dwa zwycięstwa. Przez cały rok jest tłem dla zespołowego partnera - Felipe Massy, który zostaje wicemistrzem świata. Po ostatniej eliminacji wskakuje na trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, zrównując się punktami z Robertem Kubicą.
2007
Zalicza bardzo udany początek współpracy z Ferrari. Wygrywa pierwsze Grand Prix sezonu, jednakże podczas następnych wyścigów on i jego bolid zaliczają lekki spadek formy. Podnosi się w trakcie drugiej połowy sezonu odnosząc pięć zwycięstw. W ostatnich eliminacjach bezlitośnie wykorzystuje błędy kierowców McLarena, dzięki czemu pokonuje ich w walce o mistrzowski tytuł zaledwie jednym punktem.
2006
Dysponuje konkurencyjnym bolidem, jednakże ma kilka wypadków oraz awarii, przez które traci możliwość odniesienia zwycięstw. Po raz pierwszy od 2002 roku nie wygrywa żadnego Grand Prix, a na następny rok przechodzi do stajni Ferrari. Ostatni sezon w karierze z McLarenem kończy na piątym miejscu z 65 punktami.
2005
Ten rok stoi pod znakiem powrotu McLarena do czołówki. Raikkonen przez cały sezon walczy o mistrzowski tytuł wygrywając po drodze aż siedem wyścigów, jednakże przez kilka awarii i wypadków ostatecznie mistrzostwo trafia w ręce Fernando Alonso. Do historii przechodzi jego występ w Grand Prix Japonii, gdzie rusza siedemnasty, a na ostatnim okrążeniu obejmuje pozycję lidera po brawurowym ataku na Fisichelli w Renault.
2004
Podczas pierwszych trzech wyścigów sezonu nie udaje mu się dojeżdżać do mety. W czasie czwartej rundy zdobywa pierwszy punkt za ósme miejsce, by potem znów odnotować serię trzech wyścigów poza premiowaną strefą. Lepsze wyniki przychodzą razem z nowym samochodem, który debiutuje podczas Grand Prix Francji. W McLarenie MP4-17B udaje mu się odnieść zwycięstwo podczas wyścigu na torze Spa. Sezon kończy na siódmym miejscu z czterdziestoma pięcioma punktami.
2003
Podczas inauguracji sezonu ma szansę na odniesienie pierwszego zwycięstwa, jednakże otrzymuje karę przejazdu przez aleję serwisową za przekroczenie prędkości w boksach. Podczas następnej eliminacji w Malezji udaje mu się w końcu wygrać. Tego wyczynu nie udaje mu się później powtórzyć i dojeżdża głównie na drugich miejscach. W tym sezonie liczy się w walce o mistrzowski tytuł, jednakże przegrywa go z Michaelem Schumacherem różnicą zaledwie dwóch punktów.
2002
Podczas pierwszej rundy sezonu zdobywa trzecie miejsce. W kolejnych sześciu wyścigach nie dojeżdża do mety ze względu na liczne awarie czy niezawinione przez niego wypadki. Podczas Grand Prix Francji ma nawet szanse na odniesienie pierwszego zwycięstwa, jednakże wjeżdża na plamę oleju i wpada w poślizg, oddając prowadzenie Michaelowi Schumacherowi. Rok kończy na szóstym miejscu z dwudziestoma trzema punktami na koncie.
2001
Jego pojawienie się w Formule 1 budzi wiele kontrowersji ze względu na małe doświadczenie za sterami bolidu. Szokuje środowisko F1 już podczas pierwszej rundy sezonu. W kwalifikacjach uzyskał trzynasty rezultat, a w wyścigu zostaje sklasyfikowany na szóstym punktowanym miejscu. W ciągu całego sezonu zdobył dziewięć oczek i wzbudził swoją osobą uwagę Rona Dennisa, szefa czołowego zespołu McLaren. Brytyjska stajnia wykupuje ważny na następny rok kontrakt Fina w Sauberze, angażując go w miejsce odchodzącego Miki Hakkinena.
2000
Kontynuuje przygodę z bolidami jednomiejscowymi. Startuje dla Manor Motosport w brytyjskiej Formule Renault. Zostaje mistrzem i na dziesięć rozegranych wyścigów, wygrywa siedem oraz do sześciu startuje z pole position. We wrześniu zaliczya test za kierownicą bolidu Formuły 1 stajni Sauber. W grudniu zostaje potwierdzony jako etatowy kierowca szwajcarskiej ekipy.
1999
Zalicza ostatni rok w kartingu. Opuszcza Holandię i rozpoczyna starty w Wielkiej Brytanii. Zajmuje dziesiąte miejsce w Mistrzostwach Świata w Formule Super A. Rozpoczyna także przygodę z bolidami. Startuje w Formule Ford, fińskiej Formule Renault i zimowym Pucharze Formuły Renault, który całkowicie zdominował.
1998
Zostaje mistrzem Finlandii i Skandynawii w kartingu. Startuje również w Holandii lecz bez większych sukcesów. Bierze udział w Monaco Cup i zajmuje trzecie miejsce.
1995
Nadal startuje w kartingu. Jeździ w Formule A i dostaje zaproszenie na prestiżowe zawody Monaco Cup.
1988
Rozpoczyna swoją przygodę z motorsportem od kartingu. Zalicza starty w klasach A, B oraz C i wygrywa pojedyncze wyścigi.
STATYSTYKI W F1
| Sezon | P. | Starty | Punkty | Zwyc. | Podium | Pktwł. | P.pos. | Naj. okr. | Nie skl. | Zespoły |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2021 | 16 | 20 | 10 | 0 | 0 | 4 | 0 | 0 | 2 | Alfa Romeo |
| 2020 | 16 | 17 | 4 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 1 | Alfa Romeo |
| 2019 | 12 | 21 | 43 | 0 | 0 | 9 | 0 | 0 | 2 | Alfa Romeo |
| 2018 | 3 | 21 | 251 | 1 | 12 | 17 | 1 | 1 | 4 | Ferrari |
| 2017 | 4 | 19 | 205 | 0 | 7 | 16 | 1 | 2 | 2 | Ferrari |
| 2016 | 6 | 21 | 186 | 0 | 4 | 17 | 0 | 1 | 4 | Ferrari |
| 2015 | 4 | 19 | 150 | 0 | 3 | 14 | 0 | 2 | 5 | Ferrari |
| 2014 | 12 | 19 | 55 | 0 | 0 | 13 | 0 | 1 | 1 | Ferrari |
| 2013 | 5 | 17 | 183 | 1 | 8 | 14 | 0 | 2 | 2 | Lotus |
| 2012 | 3 | 20 | 207 | 1 | 7 | 19 | 0 | 2 | 0 | Lotus |
| 2009 | 6 | 17 | 48 | 1 | 5 | 9 | 0 | 0 | 2 | Ferrari |
| 2008 | 3 | 18 | 75 | 2 | 9 | 12 | 2 | 10 | 2 | Ferrari |
| 2007 | 1 | 17 | 110 | 6 | 12 | 15 | 3 | 6 | 2 | Ferrari |
| 2006 | 5 | 18 | 65 | 0 | 6 | 12 | 3 | 3 | 6 | McLaren |
| 2005 | 2 | 18 | 112 | 7 | 12 | 14 | 5 | 10 | 2 | McLaren |
| 2004 | 7 | 18 | 45 | 1 | 4 | 9 | 1 | 2 | 8 | McLaren |
| 2003 | 2 | 16 | 91 | 1 | 10 | 13 | 2 | 3 | 3 | McLaren |
| 2002 | 6 | 17 | 24 | 0 | 4 | 6 | 0 | 1 | 10 | McLaren |
| 2001 | 10 | 17 | 9 | 0 | 0 | 4 | 0 | 0 | 7 | Sauber |
| Razem: | 350 | 1873 | 21 (6,0%) | 103 (29,4%) | 219 (62,6%) | 18 (5,1%) | 46 (13,1%) | 65 (18,6%) | 5 | |
Objaśnienia: P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany. Starty obejmują rozpoczęte wyścigi.