2017 Aerodynamika ponownie zaczyna odgrywać kluczową rolę w F1 i Red Bull jest typowany do powrotu do walki o mistrzowskie tytuły. Mimo to z początku model RB13 nie pozwala nawiązać bliskiej walki z Ferrari oraz Mercedesem, lecz Daniel notuje kilka bardzo mocnych występów, a w Azerbejdżanie, gdzie w pewnym momencie jechał siedemnasty, udaje mu się odnieść piąte zwycięstwo w karierze po chaotycznych zmaganiach. W końcówce sezonu Red Bull dołącza do ścisłej czołówki, lecz traci szansę na dobre wyniki przez wysoką awaryjność jednostek Renault, które wypaczają również jego zespołowy pojedynek z Maksem Verstappenem. Ostatecznie zdobywa 200 punktów, które gwarantują piąte miejsce w klasyfikacji.
2016 Red Bull notuje wyraźny progres względem sezonu 2015, a jednostka Renault przemianowana na TAG Heuer prezentuje dobre osiągi oraz wysoki poziom niezawodności. Mimo to nie jest w stanie tego pokazać na początku zmagań, gdyż w Chinach po objęciu na starcie pozycji lidera wybucha mu opona, w Rosji uderza w niego zespołowy partner, a w Hiszpanii i Monako traci szansę na wygraną po błędach zespołu. Kolejne rundy upływają mu pod znakiem pojedynku z nowym partnerem, Maksem Verstappenem, który postawił bardzo trudne warunki. Dopiero w Malezji odnosi upragnione zwycięstwo, a zgromadzone w całym sezonie 256 punktów pozwala mu zająć wysokie trzecie miejsce za kierowcami Mercedesa.
2015 Przed sezonem liczy na włączenie się do walki o mistrzowski tytuł, jednakże Renault nie poczyniło żadnych postępów ze swoją jednostką, która na dodatek prezentowała gigantyczny poziom zawodności. Z tego powodu Red Bull jest zmuszony do walki o punktowane pozycje i tylko dwukrotnie udaje się Ricciardo zameldować na podium. Nie dojeżdża na metę trzech wyścigów z powodu awarii bolidu, a w dodatku przegrywa zespołowy pojedynek z nowym partnerem - Daniiłem Kwiatem. Zostaje sklasyfikowany na ósmej pozycji z dorobkiem zaledwie 92 punktów.
2014 Jest zdecydowanie największą niespodzianką mistrzostw. Zalicza debiut w barwach Red Bulla i już w Grand Prix Australii startuje z pierwszej linii, natomiast w wyścigu dojeżdża na drugiej pozycji. Niestety okazuje się, iż jego bolid przekraczał limit przepływu paliwa, za co zostaje zdyskwalifikowany. Mimo to w kolejnych wyścigach zaczyna regularnie pokonywać swojego partnera i zarazem czterokrotnego mistrza świata - Sebastiana Vettela, natomiast jego wizytówką stają się widowiskowe manewry wyprzedzania. Bezlitośnie wykorzystuje błędy oraz problemy kierowców Mercedesa i jako jedyny w tym sezonie przełamuje ich hegemonię, wygrywając w Kanadzie, na Węgrzech i w Belgii. Zmagania kończy na trzeciej lokacie z dorobkiem 238 punktów.
2013 Tym razem dysponuje o wiele bardziej konkurencyjnym bolidem. Mimo to na pierwsze punkty musi poczekać do Grand Prix Chin, ponieważ w Australii i Malezji odpada przez awarie wydechu. Łącznie dojeżdża w pierwszej dziesiątce siedmiokrotnie, a także deklasuje swojego zespołowego partnera w kwalifikacjach, będąc od niego szybszym w soboty aż piętnastokrotnie. Jego dobra postawa nie pozostaje niezauważona. Awansuje na następny sezon do ekipy Red Bull Racing, gdzie zastąpi swojego rodaka, Marka Webbera.
2012 Zalicza udany początek sezonu, zdobywając punkty już podczas pierwszej rundy. W Bahrajnie startuje z szóstego pola, jednakże ponownie w pierwszej dziesiątce pojawia się dopiero w Belgii. W europejskiej części sezonu dysponuje kompletnie niekonkurencyjnym samochodem, który nie jest w stanie nawiązać walki ze swoimi najbliższymi konkurentami. Kolejne punkty zdobywa w Singapurze, Japonii, Korei oraz Indiach. W klasyfikacji przegrywa ze swoim zespołowym partnerem - Jean'em-Erikiem Vergne, jednakże w przeciwieństwie do Francuza cechuje go bardziej spokojna jazda.
2011 Kontynuuje starty w Formule Renault 3.5 i pełni obowiązki piątkowego kierowcy Toro Rosso. Od Grand Prix Wielkiej Brytanii zostaje zawodnikiem HRT. Jeździ w barwach hiszpańskiej ekipy do końca sezonu, często pokonując swojego zespołowego partnera - Vitantonio Liuzziego. Na następny rok zostaje potwierdzony jako etatowy zawodnik stajni Toro Rosso.
2010 Zalicza pełen sezon w Formule Renault 3.5 i jest głównym pretendentem do zdobycia mistrzowskiego tytułu. Ostatecznie zostaje wicemistrzem przegrywając tytuł w ostatnim wyścigu z Michaiłem Aloszynem. Ponownie zalicza test za kierownicą bolidu Formuły 1, zostając na następny rok piątkowym kierowcą Toro Rosso.
2009 Awansuje do brytyjskiej Formuły 3, gdzie zdobywa mistrzowski tytuł na jedną rundę przed zakończeniem sezonu. Trzynaście razy staje na podium z czego siedem na najwyższym stopniu. Zalicza start w Grand Prix Makau, jednakże nie dojeżdża do mety. Startuje w dwóch wyścigach Word Series by Renault i zalicza test za kierownicą bolidu Formuły 1 stajni Red Bull Racing.
2008 Startuje w europejskiej i południowoeuropejskiej Formule Renault. W południowoeuropejskim cyklu zdobywa mistrzostwo, a w europejskim ulega tylko Valtteriemu Bottasowi i zostaje wicemistrzem. Zalicza również pojedynczy start w Formule 3 Euroseries.
2007 Rozpoczyna w starty w Europie. Dołącza do włoskiej Formuły Renault, gdzie sezon zakończył na szóstym miejscu w klasyfikacji kierowców. Zalicza również dwa wyścigi w europejskim cyklu mistrzostw, lecz bez większych sukcesów.
2006 Dołącza do stawki azjatyckiej Formuły BMW, gdzie zostaje trzecim zawodnikiem mistrzostw. Bierze również udział w dwóch wyścigach amerykańskiej edycji tej serii. Startuje w Światowym Finale Formuły BMW, który kończy na piątym miejscu.
2005 Debiutuje za kierownicą bolidu jednomiejscowego. Rozpoczyna starty w zachodnioaustralijskiej Formule Ford. W ciągu trzech wyscigów zgromadził siedemdziesiąt cztery punkty i zostaje sklasyfikowany na ósmym miejscu.
