2012 W pierwszych wyścigach ma szansę na świetne rezultaty, jednakże jego bolid okazuje się być awaryjny i zdobywa tylko dwa punkty. W Monako zdobywa pole position, jednakże przez karę cofnięcia o pięć pozycji za spowodowanie kolizji z Senną w Barcelonie, spada na szóste miejsce. Rywalizacji na ulicach księstwa oraz w Kanadzie znów nie kończy przez awarie samochodu. Dzięki świetnej strategii dojeżdża na trzecim miejscu w Grand Prix Europy, zdobywając pierwsze podium od 2006 roku. Wraz z kolejnymi wyścigami jego samochód jest coraz wolniejszy, a także bardziej awaryjny. Przed rundą w Japonii ogłasza swój powrót na emeryturę, po tym, jak na jego miejsce Mercedes zatrudnił kilka dni wcześniej Lewisa Hamiltona. Rok kończy na trzynastym miejscu z dorobkiem 49 punktów.
2011 Drugi sezon z Mercedesem przynosi widoczną poprawę dyspozycji Schumachera. W GP Kanady zachwyca szybkością na mokrym torze, a w GP Japonii po raz pierwszy od czasów Ferrari zostaje liderem wyścigu. Dysponując słabszym bolidem, zdobywa więcej punktów niż w poprzednim roku. Choć jego forma ciągle nie powala w kwalifikacjach, nawiązuje walkę z Rosbergiem w wyścigach. Postanawia kontynuować karierę w sezonie 2012.
2010 Wielki powrót okazuje się ciężkim doświadczeniem. Zmagając się ze słabą konkurencyjnością i niedopasowaną do swojego stylu jazdy charakterystyką bolidu zalicza nieudany początek roku. Jego osiągi poprawiają się z wyścigu na wyścig i pod koniec sezonu prezentują się już całkiem nieźle, ale 9 pozycja w klasyfikacji generalnej i nagminne porażki z zespołowym kolegą Nico Rosbergiem nie są powodem do dumy. Mimo to postanawia kontynuować starty w przyszłym roku.
2009 Zachęcany przez Ferrari zastąpieniem w kilku wyścigach kontuzjowanego Felipe Massy przyjmuje propozycję, lecz po odbyciu testów musi z niej zrezygnować z powodu lekkiego urazu kręgosłupa szyjnego. Po długich przemyśleniach postanawia na dobre wrócić do F1 w przyszłym roku w barwach ekipy Mercedesa prowadzonej przez swojego przyjaciela Rossa Brawna.
2006 Zacięcie rywalizuje z Alonso o tytuł do ostatniego wyścigu, jednak mimo 7 wygranych ostatecznie przegrywa tę batalię. Po triumfie w Grand Prix Włoch ogłasza zakończenie sportowej kariery wraz z końcem sezonu.
2005 Przez zmianę przepisów związanych z oponami stajnia Ferrari jeżdżąca na ogumieniu Bridgestone przestaje dominować nad ekipami McLarena i Renault, dysponujących oponami Michelin. Sprawia to, że Schumacher wygrywa tylko 1 wyścig - kontrowersyjne GP USA, gdzie wystartowały tylko samochody używające opon Bridgestone - i po 5 latach musi przekazać mistrzowską koronę w ręce Fernando Alonso, a sam zadowolić się 3 lokatą w klasyfikacji łącznej, wyraźnie ustępując również Raikkonenowi.
2004 Zapewnia sobie 7 tytuł mistrza świata niemal już w połowie roku, dzięki fenomenalnej formie i świetnym osiągom bolidu Ferrari. W całym sezonie odnosi rekordową liczbę 13 triumfów, do mety nie dojeżdża tylko podczas zawodów w Monako.
2003 Tym razem musi prowadzić zaciętą batalię o swoje szóste w karierze mistrzostwo. Po tytuł sięga dopiero w finałowym wyścigu sezonu, pokonując Kimiego Raikkonena różnicą zaledwie 2 punktów.
2002 Mając do dyspozycji absolutnie bezkonkurencyjny bolid dokonuje nieprawdopodobnego wyczynu, stając na podium we wszystkich wyścigach sezonu. Nie musi walczyć o mistrzostwo, ponieważ ma pełne wsparcie zespołowego kolegi Rubensa Barrichello, który okazuje się jego najbliższym „rywalem”. Ostatecznie Brazylijczyk zdobywa 1/3 punktów wywalczonych przez Ferrari w tym roku. Schumacher dorównuje liczbą tytułów w F1 rekordziście pod tym względem - Juanowi Manuelowi Fangio.
2001 Dominuje w całych mistrzostwach, we wszystkich zawodach sezonu tylko 3 razy nie udaje mu się stanąć na podium. Zdobywa czwarty tytuł, pokonując najbliższego konkurenta Davida Coultharda aż o 58 punktów.
2000 Wygrywa większość wyścigów sezonu i po długiej batalii z Hakkinenem sięga po swój trzeci tytuł, który jest jego pierwszym wywalczonym w barwach Scuderii.
1999 W pierwszej połowie sezonu triumfuje 2 razy, jednak podczas GP Wielkiej Brytanii na skutek wypadku łamie nogę i opuszcza następne 6 wyścigów. W imponującym stylu powraca do ścigania na 2 rundy przed zakończeniem mistrzostw, dwa razy staje na podium i w znacznym stopniu pomaga w wywalczeniu pierwszego od 16 lat tytułu konstruktorów dla Ferrari.
1998 Pełen nadziei na odegranie się po nieudanym sezonie, ale jego plany krzyżuje ekipa McLarena, której bolidy dzięki rewolucyjnemu systemowi hamulców dysponują lepszymi osiągami. Do ostatnich zawodów walczy o mistrzowską koronę z Mika Hakkinenem, lecz ostatecznie przegrywa tę batalię. Na osłodę udaje mu się zgromadzić w całym roku 6 zwycięstw, w tym słynny dublet Ferrari podczas GP Włoch.
1997 Bliski zdobycia trzeciego w karierze mistrzostwa, lecz zaprzepaszcza swoje szanse powodując kolizję z najgroźniejszym rywalem Jaquesem Villeneuve'em podczas ostatnich zawodów w Jerez, za co zostaje ukarany przesunięciem na ostatnie miejsce w klasyfikacji łącznej.
1996 Przechodzi do stajni Ferrari zachęcony olbrzymim rocznym wynagrodzeniem. Razem z nowym zespołowym partnerem Eddie Irvinem podejmuje się wyzwania przywrócenia stajni do mistrzowskiej formy sprzed lat, jednak okazuje się, że jeden sezon to za mało na taki wyczyn. Ostatecznie po wygraniu 3 wyścigów plasuje się na 3 lokacie w klasyfikacji łącznej.
1995 Udaje mu sie obronić wywalczony przed rokiem tytuł. Tym razem to nieco łatwiejsze zadanie, ponieważ jego bolid jest zaopatrzony w silnik Renault - podobnie jak Williamsy. Triumfuje w 9 z 17 grand prix i w dominującym stylu pokonuje swojego najbliższego konkurenta Hilla.
1994 Wygrywa pierwsze 4 wyścigi sezonu, potem w każdym, który udaje mu się ukończyć staje na podium. Zdobywa swój pierwszy wymarzony tytuł mistrza świata w kontrowersyjny sposób - zderzając się z najgroźniejszym rywalem Damonem Hillem podczas finałowego grand prix. Obaj nie kończą wyścigu, co jest korzystne dla Schumachera.
1993 Dysponuje konkurencyjnym bolidem, ale nie jest w stanie nawiązać walki z maszynami Williamsa. Odnosi jeden triumf w Grand Prix Portugalii i plasuje się tuż za podium w klasyfikacji generalnej. W 7 wyścigach nie osiąga mety.
1992 Pierwszy pełny sezon w F1. Udaje mu się odnieść zwycięstwo na torze Spa, gdzie rok temu zaliczył swój debiut. Zmagania kończy na imponującym 3 miejscu w klasyfikacji łącznej.
1991 Zbacza z normalnej ścieżki prowadzącej do F1 i ściga się za kierownicą samochodów sportowych. Prowadząc m.in. samochód Sauber-Mercedes C291 wygrywa 2 wyścigi i kończy sezon 1991 na dziewiątej pozycji. Ponadto bierze udział w słynnym wyścigu Le Mans wspólnie z Karlem Wendlingerem i Fritzem Kreutzpointnerem - razem udaje im się wywalczyć 5 lokatę. Ten rok oznacza dla niego również debiut w F1. Podczas GP Belgii zastępuje w ekipie Jordana aresztowanego Bertranda Gachota i od razu imponuje 7 pozycją w kwalifikacjach. Na następny weekend wyścigowy reprezentuje już barwy o wiele bardziej konkurencyjnej stajni Benetton, do końca roku udaje mu się zdobyć 4 punkty.
1990 Sięga po mistrzostwo niemieckiej F3, a następnie dołącza do programu Mercedesa mającego na celu wspieranie młodych kierowców.
1989 Rozpoczyna współpracę z menedżerem Willim Weberem, który wprowadza go do niemieckiej Formuły 3, pokrywając wszystkie koszty startów. Schumacher swój pierwszy sezon w tej serii kończy na podium w klasyfikacji łącznej.
1988 Po raz pierwszy w życiu zasiada za kierownicą bolidu, uczestnicząc w niemieckiej Formule Ford oraz Formule König, w tej drugiej udaje mu się sięgnąć po mistrzostwo.
1987 Kończy edukację szkolną i zatrudnia się jako mechanik.
1985 Pod swe skrzydła przygarnia go sprzedawca gokartów Adolf Neubert. Od tego momentu w ciągu 3 lat Schumacher zdobywa niemiecki i europejski tytuł wśród seniorów.
1983 Zdobywa swoją upragnioną licencję, rok później wygrywa Kartingowe Mistrzostwa Niemiec Juniorów.
1973 Ojciec buduje mu gokarta własnej roboty. Schumacher zapisuje się do lokalnego klubu kartingowego Kerpen Horrom. Niestety, nie może jeszcze brać udziału w oficjalnych zawodach z powodu zbyt młodego wieku, mimo to zdobywa klubowe mistrzostwo Kerpen mając 6 lat.
