Crawford zwycięzcą głównego wyścigu F2

JAKKKKKKK!! 💪🇺🇸

JAK CRAWFORD IS THE WINNER OF OUR SILVERSTONE FEATURE RACE!! 🥇👏#F2 #BritishGP pic.twitter.com/FIxUH3RepF

— Formula 2 (@Formula2) July 6, 2025

Jak Crawford zdominował niedzielne, deszczowe zmagania F2 na torze Silverstone. Amerykanina nie wytrąciła z równowagi nawet chaotyczna końcówka wyścigu i tym samym junior Astona Martina poważnie włącza się do walki o tytuł. Tuż za Crawfordem wyścig ukończyli Alex Dunne i Luke Browning.

Podobnie jak w przypadku F3, tak i w F2 wyścig rozpoczął się - z kilkunastominutowym opóźnieniem - na mokrym torze. Na szczęście opady, które przyczyniły się do przedwczesnego zakończenia rywalizacji w F3, ustały, a niebo nad torem zaczęło się przejaśniać. Wiele więc wskazywało na to, że w późniejszej fazie rywalizacji kierowcy Formuły 2 zmienią opony na slicki. Kwestią otwartą oczywiście - jak to zwykle bywa w takim przypadku - było to, kiedy dokładnie to nastąpi i kto popisze się najlepszym timingiem.

Victor Martins zaliczył fatalny start z pole position i błyskawicznie spadł na czwarte miejsce. Znakomicie ruszył zaś trzeci na gridzie Crawford, który teraz prowadził przed Dunne'em. Martins po krótkiej chwili zdołał wyprzedzić Romana Stanka i awansować na trzecie miejsce, lecz z pewnością nie o takim starcie marzył francuski kierowca. Kolejne pozycje zajmowali Durksen, Montoya, Verschoor i Lindblad. Wszyscy kierowcy rzecz jasna rozpoczęli zmagania na oponach deszczowych.

Na kolejnych kółkach zaczęło znów padać, ale na szczęście nie było mowy o ulewie, która uniemożliwiałaby ściganie. Na pracę opon zaczęli zaś mocno narzekać Verschoor i Lindblad, którzy tracili kolejne pozycje i teraz byli bliscy wypadnięcia z punktowanej dziesiątki. Skutecznie przebijali się za to kierowcy Hitecha - Browning i Beganovic. Na piątym kółku zajmowali oni odpowiednio szóste i siódme miejsce. Prowadził nadal Crawford, z relatywnie komfortową przewagą 1,8 sekundy nad Dunne'em.

Kolejne okrążenia były dość spokojne. Kierowcy wystrzegali się poważniejszych błędów i nadal rywalizowali w komplecie. Crawford powoli powiększał swoją przewagę nad Dunne'em, który z kolei odjechał trzeciemu Martinsowi na niemal cztery sekundy. Trzy sekundy za Francuzem podróżował Stanek, który jednak musiał od siódmego kółka skupić się na obronie pozycji przed szybszymi Durksenem i Browningiem. Czech ostatecznie nie musiał ulec tej dwójce w Copse na dziewiątym kółku. Chwilę później, w zakręcie Club, Stanka wyprzedził również Beganovic.

Emocjonującą walkę o czwarte miejsce toczyli na kolejnych trzech okrążeniach Durksen i Browning, z której ostatecznie, na 12. okrążeniu, zwycięsko wyszedł Brytyjczyk - Durksen pojechał zbyt szeroko w Luffield, co Browning bezlitośnie wykorzystał i teraz Paragwajczyk musiał oglądać się na Dino Beganovicia. Fornaroli w międzyczasie uporał się z Lindbladem i zaczął niepokoić Richarda Verschoora.

Mniej więcej na półmetku rywalizacji warunki zaczęły się powoli poprawiać, a w niektórych miejscach na torze było już sucho. Dyrekcja od piętnastego kółka zdecydowała się jednak zezwolić na korzystanie z systemu DRS. Mimo wszystko kierowcy nadal preferowali pozostanie na oponach deszczowych, a Sebastian Montoya uznał nawet, iż do przejścia na slicki jest wciąż ekstremalnie daleko. Na osiemnastym kółku doszło z kolei do zmiany na trzeciej pozycji - Luke Browning po długim pojedynku zdołał wyprzedzić Victora Martinsa.

Na dwudziestym kółku jednak warunki poprawiły się na tyle, że Alex Dunne otwarcie stwierdził, iż powinno się zaryzykować przejście na slicki. Jednocześnie Irlandczyk podkręcił tempo i zbliżył się w końcu na niespełna sekundę do prowadzącego Crawforda, którego opony ewidentnie były w opłakanym stanie. Na 21. kółku wreszcie doczekaliśmy się pierwszych wizyt w boksach - zjechali Lindblad i Maini, którzy jako pierwsi założyli slicki (twarde). Na nowy komplet deszczówek zdecydowali się natomiast Crawford i Browning.

Na miękkie opony zdecydował się zaś Mini, który jednak popełnił błąd w drugim zakręcie, nie opanowując bolidu na dohamowaniu, i uderzył w jadącego obok Olivera Goethego. Włoch wkrótce wycofał się z wyścigu, a nieco później swój samochód w Chapel zatrzymał także Roman Stanek, co zaowocowało wyjazdem samochodu bezpieczeństwa. Prowadzący wówczas Dunne mógł więc odbyć swój obowiązkowy postój, czego nie mógł zrobić wcześniej, przy stanie wirtualnej neutralizacji.

Dunne powrócił na tor na drugim miejscu, za Crawfordem, a tuż przed Browninigiem. Czwarty był Durksen przed Beganoviciem, a czas w boksach stracił Martins, który teraz był dopiero szósty. Czołową dziesiątkę zamykali Montoya, Lindblad, Verschoor i Fornaroli. Na 27. kółku samochód bezpieczeństwa opuścił tor, lecz właśnie wtedy... lunęło!

I - jak się okazało - rywalizacja nie potrwała długo. Już na prostej start-meta bolid obrócił Joshua Durksen, który nie ruszył już z miejsca. Kolejne pozycje tracił także Victor Martins, który uszkodził przednie skrzydło i ostatecznie także wycofał się z wyścigu. Dyrekcja postanowiła nie czekać i raz jeszcze na torze zjawił się Bernd Maylaender, który poprowadził już stawkę do końca wyścigu.

Jak Crawford odniósł więc zwycięstwo, dzięki któremu awansuje na pozycję wicelidera mistrzostw. Alex Dunne zajmuje drugie miejsce, a najniższy stopień podium przypada Luke'owi Browningowi. Kolejne punktowane pozycje zajmują Beganovic, Montoya, Fornaroli, Verschoor, Lindblad, Marti i Villagomez.

Klasyfikacje generalne